حدود 22 درصد از بانوان باردار با تبخال تناسلی درگیر هستند. اگرچه این بیماری در بزرگسالان معمولاً قابل مدیریت است، اما برای نوزادان می‌تواند بسیار خطرناک و حتی مرگبار باشد. خوشبختانه، احتمال انتقال این ویروس به جنین بسیار پایین است، به ویژه اگر مادر پیش از بارداری به آن مبتلا شده باشد. در چنین شرایطی، پزشک اقداماتی را برای جلوگیری از انتقال ویروس در طول زایمان انجام خواهد داد.

تاثیر بارداری بر تبخال تناسلی

به طور معمول، نخستین دوره ابتلا به تبخال، شدیدترین حالت آن است. با گذشت زمان، بدن پادتن‌هایی تولید می‌کند که از شدت عودهای بعدی بیماری می‌کاهند. تاکنون هیچ شاهدی مبنی بر اینکه بارداری باعث افزایش دفعات عود تبخال می‌شود، به دست نیامده است. با این حال، حدود 75 درصد از زنان باردار مبتلا، در طول دوران بارداری دست‌کم یک بار دچار عود بیماری می‌شوند.

نحوه عملکرد ویروس تبخال

پس از اولین عفونت، ویروس در اعصاب ناحیه پایینی ستون فقرات به صورت نهفته باقی می‌ماند. در این وضعیت، فرد هیچ علامتی ندارد. اما در برخی شرایط خاص مانند استرس، خستگی، دوره قاعدگی، بیماری یا قرار گرفتن در معرض نور خورشید، ویروس فعال شده و علائم بیماری مجدداً ظاهر می‌شوند.

تفاوت تبخال تناسلی و دهانی

تبخال تناسلی می‌تواند ناشی از دو نوع ویروس باشد:

1. HSV (ویروس هرپس سیمپلکس نوع 1): معمولاً عامل تبخال دهانی است اما می‌تواند از طریق رابطه جنسی دهانی به ناحیه تناسلی منتقل شود.
2. HSV (ویروس هرپس سیمپلکس نوع 2): عامل اصلی تبخال تناسلی محسوب می‌شود.
   حدود 50 تا 80 درصد بزرگسالان به HSV-1 آلوده هستند و تا سن 50 سالگی، تقریباً 90 درصد افراد در معرض آن قرار گرفته‌اند.

تبخال نوزادی: علائم و خطرات

تبخال نوزادی معمولاً در زمان زایمان و از مادر آلوده به نوزاد منتقل می‌شود. همچنین، ممکن است نوزادان از طریق بوسیدن یا تماس پوستی با فردی که تبخال فعال دارد، به این ویروس مبتلا شوند.

عوارض تبخال نوزادی:

• نابینایی
• التهاب پرده‌های مغزی (مننژیت)
• تشنج
• ناشنوایی
• زخم‌های پوستی، چشمی، دهانی یا تناسلی
• آسیب به اندام‌های حیاتی مانند کبد، ریه و قلب

خوشبختانه، تبخال نوزادی یک وضعیت بسیار نادر است و در کمتر از 0.1 درصد نوزادان متولد شده در ایالات متحده رخ می‌دهد. خطر انتقال تبخال در اواخر بارداری بیشتر است، زیرا در این زمان مادر هنوز پادتن‌های کافی برای انتقال به جنین تولید نکرده است.

چگونگی کنترل تبخال در دوران بارداری

اقداماتی که مادر و پزشک می‌توانند انجام دهند:

• پزشک متخصص زنان و زایمان خود را از سابقه ابتلا به تبخال مطلع کنید.
• در صورت فعال بودن بیماری در زمان زایمان، معمولاً زایمان به روش سزارین توصیه می‌شود.
• در صورت احساس علائمی مانند سوزن‌سوزن شدن، خارش یا درد در ناحیه تناسلی، حتی بدون مشاهده زخم، به پزشک اطلاع دهید.

در زایمان طبیعی، پزشک نباید به طور مصنوعی کیسه آب را پاره کند، زیرا این کار می‌تواند نوزاد را در معرض خطر قرار دهد.
از استفاده از ابزارهای زایمانی مانند فورسپس و وکیوم خودداری شود، مگر در شرایط ضروری، زیرا این ابزارها ممکن است باعث ایجاد زخم روی پوست نوزاد شوند.
از مانیتورینگ با الکترود سر جنین مگر در شرایط ضروری پرهیز شود، زیرا ممکن است باعث ورود ویروس از طریق خراش‌های پوستی شود.
پزشک ممکن است داروهای ضدویروسی مانند آسیکلوویر را برای کاهش خطر عود بیماری در زمان زایمان تجویز کند.
از تماس افراد مبتلا به تبخال با نوزاد جلوگیری کنید، به ویژه از بوسیدن نوزاد خودداری کنند.
نوزاد را در سه هفته اول زندگی به دقت تحت نظر بگیرید. در صورت مشاهده علائم زیر، فوراً به پزشک مراجعه کنید:

• بثورات پوستی
• تب
• تحریک‌پذیری شدید
• کمبود اشتها

پیشگیری از ابتلا به تبخال در بارداری

اگر به تبخال مبتلا نیستید، پیشگیری از آن در دوران بارداری از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است.

اگر شریک جنسی شما به تبخال تناسلی یا دهانی مبتلاست:

• در طول دوره فعال بیماری از رابطه جنسی خودداری کنید و در سایر مواقع از کاندوم استفاده کنید.
• در سه ماهه آخر بارداری، پرهیز کامل از رابطه جنسی را در نظر بگیرید.
• در صورت ابتلای شریک به تبخال دهانی، از رابطه جنسی دهانی خودداری کنید.
• اگر از وضعیت سلامت شریک خود مطمئن نیستید، انجام آزمایش تبخال را مد نظر قرار دهید.
• تبخال تناسلی در دوران بارداری می‌تواند چالش‌برانگیز باشد، اما با آگاهی، رعایت نکات پیشگیرانه و همکاری با پزشک،
• می‌توان خطر انتقال آن به نوزاد را به حداقل رساند. اطلاع‌رسانی به پزشک، رعایت بهداشت و مصرف داروهای
• ضدویروسی تحت نظر پزشک، از مهم‌ترین اقدامات برای حفظ سلامت نوزاد هستند.